Należę do tego gatunku ludzi, którzy nie spędzili życia przed telewizorami, oglądając klasyki filmowe z rodzicami. Niestety wciąż nie obejrzałam całej sagi Gwiezdnych Wojen, ale wszystko jest do nadrobienia. To może zabrzmieć głupio, ale zaczęłam odkrywać filmy dopiero w liceum i stopniowo oglądać to, co przez wszystkich było już świetnie znane.

Chciałabym podzielić się z Wami filmami, które z jakiegoś powodu najbardziej zapamiętałam i zrobiły na mnie największe wrażenie. Klikając na tytuł, możecie zobaczyć trailer 🙂

20 000 dni na Ziemi, reż.Jane Pollard, Iain Forsyth

Film przedstawiający jeden dzień z życia Nicka Cave, bardzo specyficznego artysty. Dla przeciętnego widza, który nie zna muzyka i jego twórczości, film to prawdopodobnie stek nudnych obrazów i nic nie znaczących pustych zwrotów. Mnie zachwyciło wszystko, kadry, niby proste, historia – też niby prosta i zwyczajna, ale wplecione w nią różne rozmyślania na temat życia.

Heima, reż. Dean DeBlois

Podobnie jak poprzedni, dużo obrazów i muzyki. Film przedstawia dokumentację trasy koncertowej islandzkiego zespołu Sigur Rós, muzyka i poetyckie obrazy przeplatają się tutaj z wywiadami z muzykami. Islandia jest tu tak pięknie pokazana, że w cichości serca marzę, by kiedyś ją odwiedzić.

Drzewo życia, reż. Terrence Malick

Dobra. Kolejny film z tej samej kategorii. Po prostu – poruszają mnie obrazy i muzyka. Współczesne filmy to nie tylko skakanie po dachach i wybuchy, każdy znajdzie coś dla siebie. Proste obrazy, a jednak wzruszające, rewelacyjna muzyka Alexandre Desplat. Film reklamowany jako „odpowiadający na sens życia”, można byłoby z tym polemizować.

Źródło, reż. Darren Aronofsky

W tym filmie jest już więcej dialogów. Chociaż można go odebrać jako pomieszanie z poplątaniem, reżyser wykorzystał lubiany przeze mnie koncept mieszania kilku historii, które się ze sobą łączą. Czasem jest tak, że film trafia w życiu człowieka na Szczególny Moment i jest mocniej zapamiętany. To właśnie ten film w moim przypadku.

Początek, reż. Mike Cahill

Od początku mnie zahipnotyzował i do końca oglądałam jak zaczarowana. Bardzo ciekawa historia, łącząca świat materialny i duchowy. Może i cały pomysł nie do końca dopracowany, ale i tak.

Grand Budapest Hotel, reż. Wes Anderson

Nie sposób przejść obok niego obojętnie, tym bardziej po gali rozdania Oskarów. 🙂 Ciepły film, świetna historia, niesamowita oprawa wizualna – stroje, wnętrza, sposób kadrowania, muzyka, dialogi… Ten film należy do gatunku humoropoprawiaczy!

Drive, reż. Nicolas Winding Refn

Statyczny Ryan Gosling, mający w każdym filmie podobną kreację, tutaj według mnie wypadł chyba najlepiej. Niektórzy mówią też, że on w każdym filmie gra siebie 😉 Niepowtarzalny klimat rodem z lat 80., muzyka, ujęcia, chłód głównego bohatera, wszystko składa się na świetne podanie. Ostatnio w podobnym klimacie wyszedł Nightcrawler, też polecam!

Into the Wild, reż. Sean Penn

Nie ma chyba osoby, która nie słyszała o tym filmie, powstałym na faktach. Z pozoru optymistyczny, pozytywny obraz, o gorzkim końcu i uderzającej poincie: „Happiness only real when shared”. (Spojler, hehe.)

Oprócz tego, jestem fanką Fight Club, chociaż po przeczytaniu książki, na podstawie której powstał film, spojrzenie na niego nieco mi się skrzywiło. Wielbię twórczość Tarantino, klimat w jego filmach jest niesamowity, Pulp Fiction, Django Unchained, Bękarty wojny… W tym roku mają mieć premierę jeszcze dwa jego filmy, będę czekać z niecierpliwością 🙂

Zdjęcie – moje.