Oddalając się od pisania traci się lekkość i łatwość składania zdań. Czuję to właśnie teraz. I czuję brak porządnych zdjęć.
Czuję, że wystarczająco sporo pisałam już o tym na blogu, ale wciąż mi mało. Wydawało mi się, że to niesprawiedliwe, że muszę się tak szybko określać, z czym będę wiązać przyszłość.
Ostatnio mój siedmioletni brat wyglądał na zasmuconego. Gdy spytałam, o co chodzi, powiedział: „No bo ja nie wiem, co robić. Chciałbym budować napędy kosmiczne i chcę też robić makiety i być architektem. Albo piłkarzem i trenerem. Nie wiem, co wybrać.” Uśmiechnęłam się i poklepałam go po ramieniu, mówiąc, że ma jeszcze dużo czasu, a jednocześnie będąc załamaną, że sama też nie jestem pewna. A przecież pisałam, że można nie być pewnym.
Czy naprawdę tak jest, że trzeba się wcześnie decydować? Przecież można zmienić zdanie. Po kilkunastu latach pracy w jednej branży wybrać inną.
Półtora roku temu pisząc słodko-kwaśny tekst o studiowaniu architektury pominęłam plusy. Czy to znaczy, że ich nie ma? Mamy tendencję do widzenia negatywów i narzekania. Dlaczego zatem warto studiować architekturę?
Po pierwsze, można poznać mnóstwo ludzi, którzy myślą podobnie jak Ty. Macie pewien wspólny fundament, który Was łączy i w niektórych sprawach rozumiecie się bez słów. Nie wiadomo, kto pójdzie w jaką drogę po studiach, a znajomości zostają na zawsze. Może ktoś zostanie znanym fotografem, albo grafikiem? A może będzie robił coś zupełnie nowego? Jestem bardzo ciekawa.
Po drugie, architektura to dobra podstawa dla innych gałęzi. Łatwo odbić w coś pokrewnego. Jakieś pół roku temu, byłam przekonana, że będę się zajmować grafiką, brandingiem. Bardzo mnie to interesowało. Teraz pracuję jako asystentka architektki wnętrz i czuję, że to jest to. Bardzo cieszą mnie moje samodzielne zadania i z dumą mogę powiedzieć, że świetnie coś wymyśliłam. Co będzie dalej? Zobaczymy.
Po trzecie, poczujesz, jak ważni są ludzie. Przynajmniej ja tak poczułam. Myśląc o tworzeniu, projektowaniu czegokolwiek podstawą zawsze jest dla mnie człowiek. Chcę tworzyć dla ludzi, być blisko nich, ich potrzeb i marzeń. Projektując im piękno, można uczyć ich estetyki i zmieniać ich życie na piękniejsze. Najbardziej zainspirowały mnie tematy związane z psychologią architektury, socjologią przestrzeni, wszelkie wykłady o przekształceniach miast. Podstawą wszystkiego jest ludzie, chociaż często tego brakuje. Widać to chociażby w tym, kto jest uprzywilejowany w poruszaniu się po mieście.
Czułam, że architektura to jest coś „po środku” i nie za bardzo wiedziałam, jaka skala najbardziej mnie pociąga. Czy ta urbanistyczna, czy właśnie przedmioty, wnętrza. Niedawno byłam w połowie moich studiów. Teraz już nie jestem taka pewna, czy chcę iść na II stopień na to samo. Wszystko jest płynne. Życie nie jest liniowe, zawsze można wszystko zmienić. Czasem potrzeba do tego tylko więcej odwagi.
Przez długi czas, myśląc o mojej przyszłości zadowalałam się odpowiedzią, że chcę coś tworzyć. Niedawno przyszło olśnienie, że to nie jest żadna odpowiedź. Tworzyć dla ludzi. To już trochę lepiej.
Ostatnio było we mnie trochę zgorzknienia. Byłam na Gdynia Design Days, ale nic mnie nie zwaliło z nóg. Wystawy mi się podobały, ale chyba miałam zbyt wysokie oczekiwania. Poczułam, że branża designu jest mocno rozdmuchana i nie wiem, czy chcę się z nią identyfikować.
Wiem więcej o sobie. Nie widzę siebie w dużym biurze z mnóstwem pracowników. Nie chcę pracy w stresie, nie zależy mi na realizowaniu wielkich inwestycji. Chciałabym czegoś małego. Spokoju na co dzień, możliwości spełniania marzeń. Odpoczynku. Dostrzegania codzienności.
To tyle na dzisiaj. Trzymajcie się.
