Tydzień temu rozpoczęłam I semestr studiów II stopnia. Nie jest to nic niezwykłego, w końcu wiele osób kontynuuje studia po obronie licencjatu lub inżynierki, ale czuję tę magię początku. Część z moich znajomych zrezygnowała w ogóle z architektury. Na Politechnice Gdańskiej moja magisterka trwa trzy semestry, więc nie umywa się to do siedmiu, które czasem mogą się niemiłosiernie dłużyć, szczególnie, gdy ma się problemy z niektórymi przedmiotami. Czas szybko płynie, niedługo będą wakacje i pierwszy semestr szybko odejdzie w niepamięć. Po obronie nie zastanawiałam się zbyt długo, czy decyduję się na kontynuację. Wydawała mi się to bardzo rozsądna opcja. Chciałam skończyć studia magisterskie z architektury, żeby mieć pewne zabezpieczenie, gdyby coś nie wyszło, no i zawsze nieźle mieć jakiś dokument więcej niż tylko inżynierkę. Nigdy nie wiadomo co się wydarzy, może nagle zachcę zrobić uprawnienia budowlane i latać po budowach? I tutaj studia magisterskie są koniecznością.

Niby wszystko jest jakie samo, jak było, a jednak jest inaczej. Nabrałam trochę szerszej perspektywy, no i nie mam już tyle czasu wolnego co wcześniej. Aplikowałam na studia prowadzone w języku angielskim, mając nadzieję, że odświeżę język i chcąc podjąć się takiego wyzwania, jak współpraca z zupełnie innymi ludźmi. Prawie połowa mojej grupy to obcokrajowcy, nawet z tak odległych państwa jak Egipt czy Chiny. To niezwykłe spotkać się w taki sposób z różnymi kulturami i światopoglądami.

Szczerze mówiąc, spodziewałam się, że będę mieć mniej zajęć, ale plan nie jest aż tak łaskawy. Pocieszam się, bo zawsze mogło być gorzej, a jak to zawsze bywa, jakieś zajęcia przychodzą, a jakieś odchodzą, zaczynają się w połowie semestru, albo kończą.

Miałam dość długą przerwę od „chodzenia do szkoły”, bo na początku grudnia oddałam pracę inżynierską, a semestr zaczął się pod koniec lutego. Zdążyłam odwyknąć od noszenia ciężkiej torby, której połowa to jedzenie, woda i Kindle, a dopiero reszta to kalendarz i notes.

Jest we mnie pewne przywiązanie do uczelni, może to dzięki organizacji studenckiej albo dobrej integracji z resztą ludzi na archu. Lubię chwilę, gdy przechodzę przez bramę do kampusu i wchodzę na granitową posadzkę tuż przed gmachem głównym. Wieczorem jest naprawdę pięknie podświetlony, widać wyraźnie każdy gzymsik i dekor. Lubię sale z pomazanymi markerami ławkami, chociaż mają bardzo niewygodne krzesełka.

Dwa wiodące projekty w tym semestrze to projekt architektoniczny grupowy i projekt urbanistyczny realizowany w całej grupie na specjalizacji. Pierwszy z nich będziemy konsultować też w zakresie konstrukcji i instalacji, a drugi będzie powstawał w oparciu o spotkania z mieszkańcami konkretnej dzielnicy. Ponadto w planie znajdują się jeszcze zajęcia z teorii procesu rewitalizacji czy teorii ochrony dziedzictwa. Póki co, najciekawsze wydają mi się zajęcia z filozofii i estetyki łączone z historią sztuki. Prowadzący zamiast tradycyjnych wykładów zaproponowali grupowe dyskusje. To jeden z tych przedmiotów, na których moje humanistyczne serce mocniej bije. Oczywiście, część wykładów czy ćwiczeń to typowe zapchajdziury, żeby studenci nie mieli zbyt wiele wolnego, no ale zawsze tak było i będzie.

Trochę się cieszę, że moje studia dzienne odrobinę wyglądają jak wieczorowe – zajęcia do 19, czy 20. Dzięki temu chociaż trochę mogę pracować. Oby w przyszłym semestrze się to zmieniło, bo moja dostępność jest naprawdę beznadziejna, nad czym ubolewam. Ale nie przeskoczę niektórych rzeczy, nie chcę poświęcać niczego, ani rzucać pracy, ani wydłużać studiów.

Jednocześnie coraz bardziej czuję, że to tylko półtorej roku i nastanie dzień, w którym nie będę musiała iść na zajęcia. Tak z dnia na dzień skończę moją edukację. Zacznie się ten czas, w którym wypada robić wiele dorosłych rzeczy. Póki co cieszę się tym czasem na uczelni, lubię analizować, wymyślać, szukać, dyskutować. Kto wie, może na magisterce się nie skończy? 🙂

Ostatni wpis 16 dni temu. Długo. Oddałam projekt dyplomowy inżynierski, wróciłam do pracy i powoli przygotowuję się do egzaminów. W tej sesji czekają mnie dwa. Potem będą Święta, dużo wypoczywania, Sylwestrowy wyjazd, znów praca i pod koniec stycznia egzamin inżynierski. Chciałam napisać już w dwa dni temu, kiedy oddałam pracę, ale byłam kłębkiem przemyśleń i chyba trochę przytłoczyło mnie to wszystko, bo byłam trochę rozczarowana.

Fakt, mam całą listę rzeczy do zrobienia po tym magicznym 7-mym grudnia. Między innymi nauczenie się na zaliczenia. Jakoś tak ciężko się do tego wszystkiego zabrać, zaplanować spotkania, wziąć się do zadań, które wypisałam sobie w notesie. Czułam, że jakiś duży krok jest za mną, chociaż to tylko oddanie projektu, a nie ostateczna obrona. Świętowałam to wczesnym pójściem spać, żeby wyspać się do pracy. Jestem straszną nudziarą.

Mogłam zrobić to lepiej, zarywać nocki i nie spać. Mogłam poprawić wszystkie szczegóły, które i tak umknęłyby sprawdzającym. Jestem wymagająca, wobec siebie i wobec innych i czasem nie jestem z siebie wystarczająco zadowolona. Chciałabym, żeby było idealnie, a wystarczy, że jest dobrze. Chociaż pracowałam sumiennie przez całe dwa semestry – najpierw wymyślając całą ogólną koncepcję, a potem rozrysowując szczegóły.

Wszystko zaczęło się, gdy byłam jeszcze małą dziewczynką i przeglądałam katalogi z domami upchnięte u Babci na półkach. Najbardziej jednak podobały mi się ze wszystkiego te trzy książki – „Architektura. Style i detale”, „Style w architekturze” i „Podręcznik projektowania architektoniczno-budowlanego”. Lubiłam wyobrażać sobie jak po rzutach budynków chodzą ludzie, jak korzystają z danej przestrzeni. Czy jest im wygodnie. Rysowałam rzuty mieszkań na kartkach w kratkę. Kiedy przyszło mi zastanawiać się nad kierunkiem studiów, szukałam różnych ofert w internecie i przy żadnej nie zabiło mi tak mocno serce, jak przy „architekturze i urbanistyce”. No i tak wyszło, że znalazłam się na tych studiach. Walczyłam ze ścisłymi przedmiotami, z których szło mi cienko tak jak w liceum w klasie z rozszerzeniem z matematyki, chemii i fizyki. Słuchałam z zaciekawieniem wykładów z historii, socjologii przestrzeni czy psychologii architektury.

Nie wiem, jak dużo się nauczyłam przez ten czas. W sumie to już 4,5 roku, licząc do tego mój urlop dziekański (o którym pisałam tutaj). Widzę coraz więcej rzeczy, których nie umiem. Nauczyłam się skromności, spokoju – wbrew pozorom – i zaczęłam dzielić sprawy na ważne i mniej ważne. Wciąż jednak ciężko zaspokoić mój głód, kiedy brakuje mi tak niewiele do piątki z projektu, w którym nie mam sobie nic do zarzucenia. Chyba jestem dla siebie zbyt surowa, powinnam częściej siebie doceniać. Świat nie jest sprawiedliwy i nigdy nie będzie, a takie rzeczy, jak oddanie dyplomu za rok-dwa będą mi się wydawać błahostką. Zresztą – w końcu: „Done is better than perfect”, nikt nigdy nie zbuduje tego hotelu, a cała praca to tylko teoretyczna zabawa przysparzająca sporo stresu. Chociaż 5 wygląda o wiele lepiej, 4,5 wcale nie jest złe.

Najbardziej koi głos Babci, która dzwoni, żeby powiedzieć, że jest ze mnie dumna. Ciekawe, jak to jest, gdy za jakiś czas obronię moją pracę magisterską, obudzę się następnego dnia i dojdzie do mnie, że to już koniec studiowania.

Muszę się lepiej zorganizować. Kiedy ja ostatnio ćwiczyłam…

Chętnie pokażę Wam, co zajmowało mnie przez ostatni czas. To hotel w Gdańsku-Jelitkowie składający się z dwóch części – mniejszej i większej, połączonej łącznikiem. W mniejszej-szarej znajduje się restauracja, na piętrze sale konferencyjne. W większej-białej części na parterze jest siłownia i kawiarnia, a na piętrach pokoje hotelowe. Wykorzystałam szarą blachę, wykusze, biały tynk i orzechowe drewno. Myślę, że wyszło całkiem spoko (chociaż już nie mogę na niego patrzeć :P). Edycja: Musiałam usunąć plansze, zgodnie z założeniem, że lepiej dmuchać na zimne, bo od Ev dowiedziałam się, że moja Alma Mater ma 6-miesięczne pierwszeństwo w publikacji dyplomu. Także zostawiam Wam tylko wizualizację.

W ramach dalszego relaksu jutro wybieram się na warsztaty poświęcone zmianie przestrzeni publicznej w Gdyni – Zmieniamy Abrahama. Potem mam w planie „Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć”, jedzenie na mieście, wymyślanie okładki tomiku poezji i czytanie materiałów z prawa budowlanego. Soboto, niedzielo – nadchodzę!

Dziękuję za Twój czas. Miłego weekendu!